31 Oktober gingen we starten
met onder in de bus klaveren, ruiten, schoppen, harten.
Ons bridgeweekend was goed voorbereid,
ze hadden daarvoor een jaar de tijd.
In de bus werden we al gelijk aan het werk gezet.
We waren de bocht nog niet om of we hadden al pret:
we moesten puzzelen en rebussen.
Nou we hingen gelijk al in de lussen.
Vreemde vragen zaten er tussen.
Bijvoorbeeld iets over snelle kussen.
En ook zo intiem werden er vragen gesteld:
bijvoorbeeld de koosnaam van Marja. Nou ja, dat kan toch niet verteld!!!!!!
De tijd die draaide lekker snel
en na ruim 2 uur rijden trokken we in Vierhouten aan de bel.
Keurige kamers kregen we toegewezen
en het programma konden we daarna eens rustig lezen.
Tijdens het diner werden er petten getrokken:
2 dezelfde petten was samen bridgen zonder mokken.
Aan tafel zat dus alles lekker door elkaar
en bridgen nu dus maar.
Er werd gezucht en gesteund
en achterover geleund.
Want ze kunnen die petten nu wel uitdelen,
maar nou moet ik natuurlijk ook Sans spelen.
M'n eigen partner weet dat ik daar de pest aan heb
en laat me er altijd op zitten.
En wat gebeurt er,
ja hoor, ook met deze partner kan ik niet fitten.
Dus Nico speelde wel vier keer Sans.
De vreemde partner dacht: 'Zo die Nico krijgt steeds kans'.
De kreten waren niet van de lucht
en het uitbetalen verliep met een zucht.
Kreunend liep er iemand door de zaal:
per ongeluk 7 Sans uitgeboden, de tegenpartij plukte ze gelijk kaal.
Degene die de meeste centen had in de envelop,
stond die avond aan de top.
Nog even aan de bar en dan naar bed:
1e dag voorbij en geslaagd tot en met!
De 2e dag na het ontbijt werden we het bos ingestuurd:
een puzzeltocht gingen we doen dus loeren bij de mensen in de buurt.
Ook moesten we spulletjes zoeken om een herfstdoos te maken.
Genoeg materiaal aanwezig met al die stokken en staken.
Na de 1e helft hielden we een pauze om ons te versterken,
want jonge, jonge wat laten ze ons weer werken.
En zo rond het open haardvuur
hoor je wel eens wat van je buur.
Een man vroeg "Heb je die misthoorn nog gehoord vannacht?"
Nou zo'n vraag had je toch niet verwacht.
"Nee", antwoordden we maar "wat was er dan aan de hand?"
Hij antwoordde: "ik was m'n vrouw kwijt, ze lag naast het ledikant."
Hij had het dekbed helemaal over zich heen getrokken
en ja dan krijg je brokken.
Ze gilde om het dekbed en riep "Aart doe open je mond"
en belandde daarbij met een klap op de grond.
De 2e helft van de puzzeltocht werd gestart.
Veel lopen en lachen dus goed voor je hart.
Moeilijke en makkelijke vragen alles door elkaar,
goed samenwerken dus maar.
Dat deden we en Erik ging nog even naar de vvv
en de rest ging terug voor de thee.
Erik was weg en bleef weg, we werden wat onrustig.
Waar bleef die knul nou met z'n vragen.
De tijd begon toch echt te knagen.
We dachten al aan 1 - 1 - 2:
hij kon wel aangevallen zijn door een ree.
Na hem opgebeld te hebben kwam hij er eindelijk aan
en gaf toe "Ik was te ver van huis gegaan."
Alle werkstukken en vragen werden door een strenge jury beoordeeld.
En ze hebben zich daarbij zeker niet verveeld.
Eén werkstuk is iets waar we eigenlijk over moeten zwijgen,
want dat was een doos met paardenvijgen!
De uitslagen waren verrassend genoeg,
dat mocht ook wel na al ons gezwoeg.
Ook aan optredens geen gebrek:
we deden weer eens lekker gek.
De kleine man vertoonde z'n kunsten,
en de band Oerend Hard dong ook naar onze gunsten.
Wat geweldig zo'n band.
Oerend hard, dus herrie in de tent.
Het was nog maar middag en dan al bekaf van de lol.
Nu nog bridgen en eten; hoe houden we het vol.
Verzakend en soppend brachten we de avond bridgend door.
Heel veel plezier en daar doen we voor.
Na het bridgen zakten er een paar lekker door
waaronder Nelleke de Ridder en Jeanette Spoor.
Ook werd Gert nog eens flink gepakt.
Ze hadden de doos met paardenvijgen op z'n kussen gekwakt.
En Gert ook niet meer helemaal bekwaam
riep "Bah, wat een lucht , doe open dat Raam!"
Maar de lucht bleef maar hangen totdat hij z'n bed in stapte
en vreselijk naar z'n adem hapte:
daar stond nu op bed z'n herfstdoos met vijgen.
Dàt heet nu "een koekie van je eigen deeg krijgen".
Uitgeteld zijn we dan in bed gestort.
Morgen om 10.30 alweer achter je bord.
Dan kan ik niet meer dichten,
dus wil ik nu nog even iets belichten.
Het was weer geweldig georganiseerd
en ook hebben we weer het één en ander geleerd.
Lieve mensen, heel erg bedankt en voor al jullie werk doen wij de handen op elkaar
en zeggen: "BEDANKT, bedankt en tot volgend jaar
Marry Nasveld